☰ menú
//



Naiciña (madrecita)

Ai tanta xente,
a veiriña miña,
mais eu síntome,
¡tan soliña!

Daría canto teño,
si algo tivera,
por estar contigo,
miña nai queridiña.

Aquí cheguei,
onde as herbas
non teñen vida,
e a min naiciña,
non esquencen,
as nosas da curtiña.

Canto daria eu oxe,
miña nai,
miña naiciña,
por ver a tua cara,
sin bágoas,
sin peniñas.

Ahí quedaches mirando,
tan triste e soliña,
que non hai veciño
que che valla,
cando marchou a filla.

Con tal sentimento,
e tanta desdicha,
e eu sin poder
facer nada,
por aliviar a peniña.

Asi foi sempre,
a tua larga vida,
sofrindo por todos,
os teus fillos,
lonxe, moi lonxe,
da querida Galicia.

(idioma natal:galego)


gaviota frágil

Copyright © Todos los derechos reservados.

Publicado el: 07-07-2003
Última modificación: 10-07-2005


página personal de gaviota frágil


editar deja comentario al poema

regresar




POETA VIRTUAL no persigue ningún fin de lucro. Su objetivo es exclusivamente de carácter cultural y educativo, mediante la difusión de la poesía. Los poemas y cuentos presentados en este portal son propiedad de sus autores o titulares de los mismos.


Copyright © 2017-2024 Poeta Virtual Inc. Todos los derechos reservados.
Copyright © 2017-2024 Virtual Poet Inc. Worldwide Copyrights.